Još jedan pokušaj revizije historijskih činjenica o žrtvama Drugog svjetskog rata
Narodna skupština entiteta Republike Srpske je usvojila Deklaraciju o genocidu Nezavisne države Hrvatske nad Srbima, Jevrejima i Romima tokom Drugog svjetskog. Radi se o kontinuitetu negiranja historijskih činjenica o žrtvama Drugog svjetskog rata. Deklaraciji nije bazirana na nuačnim činjenicama o žrtvama jer ne pominje muslimane, Hrvate i druge narode stradale u Drugom svjetskom ratu. Tako je Deklaracija jednostran politički dokument srpskih revizionista i kvazi naučnika za upotrebu planera i izvršilaca „Memorandumu 2“ SANU za nastavak velikosrpske politike kojim se predlaže koordiniranje institucija iz Republike Srbije i Republike Srpske, radi onemogućavanja konsolidacije stanja u BiH i konačnog odcjepljenja teritorija Republike Srpske od BiH i njenog sjedinjenja Srbiji.
Prema dosadašnjim istraživanjima, uglavnom srpskih historičara: Kocovića, Zerjavića, Dedijera i Miletića, Drugi svjetski rat je odnio 106.000 muslimanskih života, uglavnom civila. Ovaj broj naravno, nije konačan jer mnogi slučajevi nisu rasvijetljeni do današnjih dana. Prije svega ovdje spadaju žrtve četnička. Srpsko-četnički genocid nad Bošnjacima ima duboke korijene. Na jednoj strani to je ukorijenjena vjerska mržnja i netrpeljivost, a na drugoj želja srpskih ideologa i političara da pod svaku cijenu stvore etnički čistu državnu teritoriju. Stoga su četnici od samog početka rata 1941. pristupili sistematskoj fizičkoj likvidaciji Bošnjaka, odnosno genocidu. To je, kao trajno programsko načelo, izričito formulirano u spisima jednog od glavnih četničkih ideologa, Stevana Moljevića. U članku ‘Homogena Srbija’ i nekim pismima drugim četničkim ideolozima on piše da zemlju treba “očistiti od svih nesrpskih elemenata”. To bi se radilo kažnjavanjem smrću na licu mjesta ili prisilnim raseljavanjem. Ljeti i u jesen 1941. brojno bošnjačko stanovništvo, posebno seljaštvo, osobito u istočnoj Bosni, istočnoj Hercegovini i Bosanskoj krajini, bilo je izloženo pljački i masovnim ubistvima od strane šovinistički orijentiranih ustanika, naročito od strane četnika Draže Mihajlovića. Posebno su stradali Bošnjaci na području srezova istočne Bosne (Foča, Čajniče, Goražde, Višegrad, Vlasenica, Srebrenica i Rogatica). Pobijeno je i poklano više desetaka hiljada muškaraca, žena i djece, a preživjeli su tražili spas u napuštanju svojih domova, pa je veliki broj izbjeglica (muhadžira) preplavio Sarajevo, Visoko, Mostar, Banju Luku, Bosansku Gradišku, Tuzlu, Brčko, Gradačac i druga mjesta u centralnoj i sjeveroistočnoj Bosni. U cilju stvaraju etnički čiste teritorije četnici Draže Mihajlovića su izvršili u tri navrata masovne pokolje nad bošnjačkim stanovništvom u istočnoj Hercegovini, istočnoj i zapadnoj Bosni, te dijelovima Sandžaka. Prvi val četničkog genocida nad Bošnjacima obuhvatio je vrijeme od juna 1941. do februara 1942, drugi tokom augusta 1942. pretežno u Foči, dok se treći zbio početkom 1943. godine. U tim pokoljima masovno su stradali Bošnjaci na području Ljubinja, Avtovca, Bileće, Kulen-Vakufa, Koraja, Višegrada, Rogatice, Goražda, Čajniča, Vlasenice, Srebrenice, Nevesinja, Foče, Prozora, Jablanice, Pljevalja, Ustikoline, itd.
IGK
