Povodom 24. oktobra, Dana UN – Pod zastavom UN se desio genocid u BiH
Na Dan UN-a, 24. oktobar Institut za istraživanje genocida, Kanada još jednom podsjeća javnost širom svijeta da su UN izdale državu Bosnu i Hercegovinu i njene građane. Bosna i Hercegovina je priznata od strane UN-a i međunarodne zajednice kao nezavisna i suverena država u aprilu 1992 godine. Odmah poslije priznanja na tu suverenu, međunarodno priznatu državu izvršene su agresije Srbije, Crne Gore i Hrvatske sa ciljem osvajanja bosanskohercegovačke zemlje u ime realizacije fašističke ideje Velike Srbije i Velike Hrvatske. Zajedno sa agresijom izvršen je i največi zločin poslije holokausta u Evropi, zločin genocida prije svega nad bošnjačkim narodom. UN su prekršile svoju vlastitu Povelju i nisu imenovali osvajačke, udružene zločinačke poduhvate Srbije, Crne Gore i Hrvatske i njihovih bosanskohercegovačkih petokolonaša protiv Bosne i Hercegovine, agresijom. Član 2 tačka 4. Povelje UN kaže: “Svi članovi UN se u svojim međunarodnim odnosima suzdržavaju od prijetnje silom ili upotrebe sile protiv teritorijalnog integriteta ili političke nezavisnosti svake države, te od upotrebe sile na bilo koji drugi način koji nije saglasan sa ciljevima UN”. Dakle ako bilo koja država koristi nasilje protiv druge države automatski krši ovu Povelju i treba se nazvati agresorom. Vijeće sigurnosti UN-a nije prozvalo Srbiju i Hrvatsku agresorima jer bi to automatski dovelo do aktiviranja Poglavlju VII Povelje UN-a kao u slučaju Kuvajta kada je prema Rezoluciji broj 678 Irak označen kao agresor i multilateralne snage su mogle biti upotrebljene u skladu sa naznačenim poglavljem Povelje UN.
Ujedinjene nacije, podržavajući politiku koja je nagradila agresiju, a kaznila žrtve zločina genocida, nisu zaštitile Republiku Bosnu i Hercegovinu – svoju članicu, suverenu, nezavisnu i međunarodno priznatu državu, žrtvu oružane agresije i zločina genocida. U pitanju je nedostatak političke volje Vijeća sigurnosti, te neadekvatna i nekozistentna organizacija aparata i organa Ujedinjenih nacija. Znatan broj tih organa, uz to, nije se smatrao obaveznim da sprovodi ni samu Povelju Organizacije, ni međunarodno pravo, ni direktive i naređenja pretpostavljenih. Žrtve zločina genocida i međunarodna demokratska javnost očekivali su da Ujedinjene nacije odlučno djeluju i spriječe zločin genocida. Umjesto toga, Ujedinjene nacije su za svo vrijeme obmanjivale svjetsku javnost, ne preduzevši nikakve mjere za zaštitu civila i civilnog stanovništa i sprečavanja zločina genocida. Ujedinjene nacije nisu zaštitile žrtve zločina genocida, niti su spriječile zločin genocida. Ujedinjene nacije su dozvolile (iz)vršenje zločina genocida. One su se “snažno protivile upotrebi zračne sile protiv Srba”. Ujedinjene nacije, jednostavno nisu djelovale, shodno svojoj ulozi. Temeljni dokument Ujedinjenih nacija – Povelja nije u praksi primijenjen, njen aparat je bio neracionalan, glomazan i inertan, duboko birokratizovan i neadekvatan postblokovskom i posthladnoratovskom razdoblju. U vrijeme planiranja, pripremanja i izvođenja agresije na Republiku Bosnu i Hercegovinu i zločina genocida nad Bošnjacima u potpunosti su suspendovana i ignorisana temeljna načela međunarodnog javnog prava (zabrana i otpor svakoj agresiji, sprečavanje zločina genocida, osuda prisvajanja tuđih teritorija, garancija teritorijalnog i državnopravnog integriteta države i drugih načela, izraženih u Povelji UN-a i Konvenciji o sprečavanju i kažnjavanju zločina genocida). Jednoj međunarodno priznatoj, nezavisnoj i suverenoj državi i članici Ujedinjenih nacija faktički je oduzeto pravo da brani teritorijalni integritet i sigurnost svojih građana od agresije i zločina genocida, a što je zagarantovano Poveljom Ujedinjenih nacija. Vijeće sigurnosti, služeći interesima velikih sila, ne samo što je propustilo da brani Bosnu već joj je uskratilo neotuđivo pravo da se brani od agresije i zločina genocida. Žrtve agresije i zločina genocida kažnjene su embargom na oružje i vojnu opremu (25. septembar 1991), čime im je uskraćeno prirodno pravo na samoodbranu. Nametnut (SFR) Jugoslaviji, a ne Republici Bosni i Hercegovini, embargo je bio nezakonit i bez pravne snage, jer je, uz snažnu podršku Velike Britanije i drugih evropskih zemalja, lišio jednu suverenu zemlju, članicu Ujedinjenih nacija, njenog prirodnog prava na individualnu i kolektivnu samoodbranu, utvrđenu čl. 51. Povelje Ujedinjenih nacija.
UN su prepustili Republiku Bosnu i Hercegovinu na nemilost vojno nadmoćnijim agresorima, uticali su na angažovanje međunarodne zajednice:
– embargom na oružje i vojnu opremu;
– dostavljanjem humanitarne pomoći, a što nije uticalo na dinamiku i tok agresije i zločina genocida, uz prikrivanje i mirno posmatranje masovnih i sistematskih zločina protiv čovječnosti i međunarodnog prava i evidentno odsustvo političke volje i nepoštovanja osnovnih univerzalnih ljudskih i moralnih vrijednosti (zapadnih sila) da spriječe i zaustave zločin genocida, a što je obaveza svih država potpisnica Konvencije o sprečavanju i kažnjavanju zločina genocida;
– razmještanjem snaga Ujedinjenih nacija za održa(va)nje mira – UNPROFOR, koje su djelovale kao “zaštitnici srpskog agresora” i zločincima davale određenu vrstu legaliteta i legitimiteta;
– uspostavljanjem zone zabrane vojnih letova u zračnom prostoru Republike Bosne i Hercegovine;
– političkim mirovnim pregovorima, političkim i vojnim pritiscima na žrtve zločina genocida, koji su potvrđivali srpska teritorijalna osvajanja i zločin genocida, čime je u praksi realizovana politika teritorijalne podjele Republike Bosne i Hercegovine;
– održavanjem pregovora sa agresorima i (ratnim) zločincima;
– stalnim popuštanjem zahtjevima agresora;
– podržavanjem države agresora (Savezne republike Jugoslavije – Srbije i Crne Gore) i lično Slobodana Miloševića;
– podržavanjem fašista, zločinaca i ubica: kolaboracionista i petokolonaša Savezne republike Jugoslavije (Srbije i Crne Gore) – paradržavne zločinačke tvorevine Republike Srpske;
– brojnim sporazumima o prekidu vatre;
– nepodnošljivim licemjerjem svjetske diplomatije;
– sramotnom politikom (ne)moralnog i političkog izjednačavanja agresorâ i žrtava zločina genocida;
– okrivljivanjem žrtava agresije i zločina genocida da ubijaju (bombarduju) sami sebe;
– pogrešnom kvalifikacijom oružanog sukoba i prirode zločina, što je doprinijelo izvođenju pogrešnog činjeničnog i vrijednosnog suda o karakteru oružanog sukoba i prirodi zločina, uz permanentno zastupanje teze o građanskom ratu i “etničkom čišćenju”, a zanemarujući i izbjegavajući objektivno i faktičko činjenično stanje: zločin protiv mira – agresiju (međunarodni oružani sukob) i zločin genocida;
– moralnom ravnodušnošću i bezosjećajnošću, lažima, licemjerstvom i cinizmom, te odsustvom solidarnosti prema žrtvama zločina genocida;
– relativiziranjem i negiranjem zločina genocida i kontinuiranim nastojanjem nametanja krivice i odgovornosti žrtvi zločina genocida;
– “sankcijama” Saveznoj republici Jugoslaviji (Srbiji i Crnoj Gori), koje nisu primjenjivane, čime su rezolucije Vijeća sigurnosti stalno kršene;
– tzv. sigurnim zonama (safe areas) Ujedinjenih nacija, faktičkim rezervatima i/ili koncentracionim logorima, u kojima je nad civilima i civilnim stanovništvom pod zaštitom zapadnih država u kontinuitetu (iz)vršen zločin genocida;
– uspostavljanjem zone isključenja teškog naoružanja (srpskog agresora) oko Sarajeva na udaljenosti od 20 km od centra grada, itd.
Izvori naučnih saznanja:
Institut za istraživanje zločina protiv čovječnosti i međunarodnog prava Univerziteta u Sarajevu
Institut za istraživanje genocida, Kanada
Međunarodni krivični tribunal za područije bivše Jugoslavije
Međunarodni sud pravde