ČETNIČKI POKRET DRAŽE MIHAILOVIĆA
Od devedesetih godina XX stoljeća sve su prisutniji mnogobrojni i raznovrsni historijski falsifikati, kojima se iznose neistine o značajnim događajima iz historije Bosne i Hercegovine, bez oslonca na dokumentacionu i arhivsku građu i konstruišu političke istine primjerene aktuelnim okolnostima i situacijama današnjeg vremena. Nažalost, na sceni je prisutna neviđena zloupotreba nauke od strane naučnika bez moralnog lika i odgovornosti, kao i od kvazi naučnika – istraživača. To je posebno svojstveno nekim srpskim nacionalističkim intelektualcima i političarima.
Od tada se, uglavnom, iz političkih i ideoloških razloga, pojavljuje teza o četničkom pokretu Draže Mihailovića kao antifašističkom i “nacionalno-patriotskom pokretu”. Tu su tezu prihvatale političke opcije izrasle na osnovama tog pokreta, kao i dio srpske naučne, stručne i vodeće političke elite i šire javnosti. Političke opcije nastale na osnovama tog i drugih kolaboracionističkih pokreta nastoje na sve načine i svim sredstvima da proizvedu političku klimu, kojom obezbjeđuju bezrezervno prihvatanje falsifikata, posebno kod mlađih generacija, o tome ko je bio antifašista, a ko fašista, ko je bio kolaboracionista sa okupatorima, ko je stvarno vodio borbu protiv okupatorâ i njihovih saradnika, a ko je bio na strani Antifašističke koalicije. Pojedine političke opcije, osjećajući izdaju (u Drugom svjetskom ratu) kao moralni i politički teret svoga djelovanja, istu opravdavaju i pokušavaju pomirenje ratujućih snaga, kako bi na taj način promijenili karakter oružanog ustanka i oružane borbe, rehabilitirali zločince sudskim procesima i iz svijesti ljudi izbrisali izdaju naroda i države.
Historijska je istina, zasnovana na brojnoj dokumentacionoj građi, da je četnički pokret Draže Mihailovića fašistički pokret, kolaboracionističkog, izdajničkog i zločinačkog (genocidnog) karaktera. Međutim, bez obzira na tu dokumentaciju i obimnu literaturu mnoga se pitanja svjesno zaobilaze, dosta se uprošteno objašnjavaju, sa neizbježnim političkim kvalifikacijama, itd, pri čemu se svjesno falsifikuju historijske činjenice. U skladu sa takvim nastojanjima u Srbiji su zakonskim mjerama (u decembru 2004) izjednačeni fašisti sa antifašistima – partizani i četnici, čime je ponovo došla do izražaja obmana domaće i svjetske javnosti i izdaja svoga naroda, na čijim je pozicijama bio i ostao četnički pokret Draže Mihailovića.
Brojne političke opcije svoju poziciju u političkom životu zasnivaju na osporavanju i negiranju Narodnooslobodilačkog rata 1941-1945. i poslijeratnog razvoja Socijalističke Federativne Republike Jugoslavije. S tim u vezi, određene političke stranke i neke druge političke opcije da bi odbranile ideološke i političke osnove postojanja i djelovanja, svoju aktivnost usmjeravaju na revalorizaciju kolaboracije, bilo pojedinaca ili pokreta, od kojih četnički pokret Draže Mihailovića ima posebno mjesto. Ukupna aktivnost je usmjerena na kvalifikovanje tog pokreta kao antifašističkog i osporavanje njegove saradnje sa okupatorima i kolaboracionističkim snagama na području Jugoslavije.
O četničkom pokretu Draže Mihailovića objavljeni su brojni radovi (literatura sadrži preko hiljadu bibliografskih jedinica). Realizovana su brojna istraživanja, posebno prof. dr Miodraga Zečevića, na osnovu kojih je i zasnovan ovaj tekst.
Historijskoj nauci su poznati politički program i ciljevi četničkog pokreta Draže Mihailovića. Glavni politički ciljevi četničkog pokreta formulirani su u nekoliko osnovnih programskih dokumenata. Polazna tačka u njima je historijska ideja o “Velikoj i homogenoj Srbiji”, “koja ima da obuhvati celo etničko područje na kome Srbi žive” (“omeđiti ’defakto’ srpske zemlje i učiniti da u njima ostane samo srpski živalj”).
Polazeći od stavova da “Velika Srbija” treba da “obuhvati celo etničko područje na kome Srbi žive”, uključujući izlaz na more “za sve srpske oblasti koje su nadomak mora”, te da svi Srbi treba da žive u jednoj etnički čistoj državi, očigledno je riječ o fašističkom projektu genocidnog karaktera. Sastavni dio tog projekta je i strategija uništenja muslimana i “svega što nije srpsko”.
U primarno oslobodilačkom ratu koji je vođen u Jugoslaviji 1941-1945. postojale su dvije ratujuće strane: na jednoj strani su se nalazile snage koje su vodile borbu protiv okupatorâ za oslobođenje Jugoslavije, odnosno Narodnooslobodilački pokret, na čelu sa Josipom Brozom Titom, a na drugoj svi okupatori Jugoslavije i kolaboracionisti, među kojima je bio i četnički pokret Draže Mihailovića.
Nasuprot stvorene lažne predstave o četničkom pokretu u savezničkoj javnosti i njegovom navodno velikom doprinosu politici Saveznika, realno stanje u Jugoslaviji je bilo potpuno drugačije. Jedinice pod komandom Draže Mihailovića sa okupatorskim i kvislinškim jedinicama u sadejstvu ili posebno vodile su neprekidnu borbu sa jedinicama Narodnooslobodilačke vojske Jugoslavije.
U štabu Draže Mihailovića bili su engleski i američki vojni predstavnici. Mihailović se ne bi mogao tako dugo održati bez političke, moralne i materijalne pomoći Zapada. Dobijena pomoć olakšavala mu je prikrivanje pred narodnim masama saradnje sa okupatorima. Mihailović je naročito velike koristi imao od dolaska američkih oficira u njegov štab 1944, poslije napuštanja njegovog štaba od strane engleskih oficira, u vrijeme kada je saradnja njegovih odreda sa okupatorima i njihovim kolaboracionistima bila potpuno otvorena i očigledna (američki oficiri ostali su u njegovom štabu sve do januara 1945).
Četnici Draže Mihailovića su, po njegovim naređenjima i direktivama, u toku čitavog rata i okupacije izvršili brojne zločine nad narodimâ u svim krajevima Jugoslavije, uključujući i genocid nad Bošnjacima.
Četnici Draže Mihailovića su i na teritoriji Srbije (koja je, kolaboracionistička i kvislinška Srbija, u Drugom svjetskom ratu bila prva judenfrei – prva zemlja u Evropi “očišćena” od Jevreja), pored Bosne i Hercegovine, Crne Gore i Hrvatske, likvidirali (ubili i zaklali) brojne srpske civile i civilno stanovništvo, zatim partizane (pripadnike NOP-a) i njihove pristalice, uključujući zarobljene partizane i teške ranjenike, te opljačkali mnoga sela, fizički zlostavljali hiljade ljudi, a veliki broj žena i djevojaka iz patrizanskih porodica silovali.
Četnici su, pored ostalih, ubili i engleskog majora Terencea Ahtertona i njegovog radio-telegrafistu Patricka O’Donovana, kao i jednog engleskog narednika, te zaklali dva američka avijatičara francuskog porijekla.
Četnici Draže Mihailovića su u Drugom svjetskom ratu (1941-1945), u skladu sa srpskom ideologijom, politikom i praksom fašističkog i genocidnog karaktera, nad Bošnjacima izvršili genocid i druge oblike zločina protiv čovječnosti i međunarodnog prava. U ostvarivanju genocidnog projekta o istrebljenju muslimana, najteže zločine genocida nad bošnjačkim stanovništvom (ubijanja, klanja i ranjavanja na desetine hiljada civila i civilnog stanovništva, bez obzira na spol i uzrast; masovna protjerivanja; silovanja žena, djevojaka i djevojčica; prisilno prevođenje u pravoslavlje, te uništavanje domova i vjerskih objekata), četnici su počinili u istočnoj Bosni, istočnoj Hercegovini i zapadnom Sandžaku, tj. u graničnim područjima prema Srbiji i Crnoj Gori, te (u određenoj mjeri) i u drugim krajevima Bosne i Hercegovine, posebno u Bosanskoj krajini, o čemu govore brojna relevantna dokumenta različite provenijencije.
Kontinuitet ideologije, politike i prakse srpskog velikodržavnog projekta (“svi Srbi u jednoj državi”) je ponovo devedesetih godina XX stoljeća obnovljen i eskalirao osvajačkim ratovima i brojnim drugim zločinima protiv čovječnosti i međunarodnog prava, uključujući i genocidom nad Bošnjacima (pripadnicima nacionalne, etničke i vjerske grupe kao takve) u Republici Bosni i Hercegovini (u svim okupiranim mjestima i gradovima u opsadi, uključujući i na teritoriji Ujedinjenih nacija – u sigurnim zonama Srebrenici, Žepi, Goraždu, Sarajevu, Bihaću i Tuzli).
Internacionalni Ekspertni tim Instituta za istraživanje genocida, Kanada