Autor: Emir Ramić
Genocid u Srebrenici je samo jedan u nizu zločina koje su u agresiji na Republiku Bosnu i Hercegovinu u periodu 1992-1995 počinile vojne i policijske snage bosanskih nacistički opredijeljenih Srba, uz direktno učešće i podršku agresorske države SR Jugoslavije (Srbije i Crne gore) pod komandom Slobodana Miloševića i njegovih sljedbenika. Sveukupno je genocidnom metodom provedeno ubijanje, ranjavanje, teroriziranje, protjerivanje, silovanje, interniranje… više od dva miliona građana članice Ujedinjenih nacija, Republike Bosne i Hercegovine.IRGK izražava svoju zahvalnost Kanadskom parlamentu u povodu njegovog usvajanja Rezolucije o genocidu u Srebrenici. Veoma je važno da je Parlament odao počast žrtvama genocida u Bosni i Hercegovini, te IRGK poziva Kanađane da se svake godine sjete tog zločina. Žrtve genocida su svjesne da se prošlost ne može promijeniti, ali cijene veoma moralnu, veoma humanu Rezoluciju Kanadskog parlamenta, koja dokazuje da država Kanada nije pasivna prema agresiji, ratnim zločinima i zločinima genocida.
Genocid u Srebrenici
Genocid u Srebrenici je najveće masovno ubojstvo u Evropi nakon Drugog svjetskog rata. Na dan 11.7.2011. obilježavamo 16. godišnjicu pada Srebrenice u ruke srpskih agresorskih vojnih i policijskih snaga koje su tom prilikom masakrirale više od 8.000 nenaoružanih muškaraca iz oblasti Podrinja koji su tragajući sa spasom od agresora mislili da su našli utočište u Zaštićenoj zoni Ujedinjenih nacija u Srebrenici. Srpske nacističke snage su preuzele kontrolu nad tom navodno zaštićenom zonom i nasilno deportovale žene, djecu i starije osobe, a zarobile Bošnjake muškarce starije od 16 godina i sve ih likvidirali i pokopali u masovne grobnice. U mnogo slučajeva su masakrirana tijela raznosili na različita mjesta da bi prekrili tragove genocida. Internacionalna komisija za nestale osobe koristi DNK testiranje u svrhu identificiranja tih žrtava i do sada je pozitivno identificirala više od 6.490 osoba.
U jednoglasnoj presudi u slučaju Krstić, 2004. godine, Internacionalni krivični tribunal za područje bivše Jugoslavije (nadalje, Tribunal) presudio je da masakr nad Bošnjacima u enklavi Srebrenica predstavlja genocid. Theodor Meron, predsjednik Tribunala, tada je rekao: ¨Nastojeći nasilno eliminisati bošnjačku populaciju, vojno-policijske snage Srba su počinile genocid. Njihov cilj je bio da potpuno eliminišu vjersko nacionalnu grupu od 40.000 Bošnjaka koji su živjeli u Srebrenici i koja je bila simbol Bošnjaka u BiH. Oni su zarobili sve muškarce, vojnike i civile, stare i mlade, uništili njihove lične stvari i elemente njihove identifikacije, i namjerno i sustavno ubili samo na temelju njihovog nacionalno–vjerskog identiteta.¨
U februaru 2007. se Internacionalni sud pravde, organ Ujedinjenih nacija poznat i kao Svjetski sud, u svojoj presudi složio sa presudom Tribunala i potvrdio genocid u Srebrenici, obrazlažući:
¨Internacionalni sud pravde zaključuje da zločinačka djela počinjena u Srebrenici spadaju pod članak II (a) i (b) Konvencije o sprječavanju i kažnjavanju zločina genocida. Zločini su urađeni sa specifičnom namjerom da se potpuno uništi nacionalna grupa Bošnjaka u BiH kao takva, i u skladu s tim da su djela genocida počinjena od agresorskih, vojno–policijskih snaga Srba u Srebrenici oko jula 1995.¨
Genocid u Bosni i Hercegovini
Genocid u Srebrenici je samo jedan u nizu zločina koje su u agresiji na Republiku Bosnu i Hercegovinu u periodu 1992-1995 počinile vojne i policijske snage bosanskih nacistički opredijeljenih Srba, uz direktno učešće i podršku agresorske države SR Jugoslavije (Srbije i Crne gore) pod komandom Slobodana Miloševića i njegovih sljedbenika. Sveukupno je genocidnom metodom provedeno ubijanje, ranjavanje, teroriziranje, protjerivanje, silovanje, interniranje… više od dva miliona građana članice Ujedinjenih nacija, Republike Bosne i Hercegovine.
Genocid u BiH karakteriše opkoljavanje, opsada i granatiranje bh. gradova, iscrpljivanje građana žeđu i glađu, teroriziranje u opkoljenim enklavama, ciljano ubijanje i protjerivanje Bošnjaka uz uništavanje materijalnih tragova njihove historije, kulture, vjere i tradicije, sve sa ciljem uništenja države Bosne i Hercegovine. Za vrijeme agresije na RBiH i genocida nad Bošnjacima, gradovi nisu bili pod opsadom Armije RBiH, a većina srpskih civilnih žrtava je posljedica sistematskog granatiranja multietničkih gradova od strane agresorske srpske vojske pod komandom generala Ratka Mladića i političkog liderstva paradržave Republike srpske. Srpski narod, njihova historija, kultura i tradicija nisu bili ciljani kao ratna meta, niti je nad srpskim, a niti nad hrvatskim, narodom Republika Bosna i Hercegovina činila sistematske ratne zločine, genocid, etničko čišćenje, silovanje, mućenje, opsadu, granatiranje i razaranje u Bosni i Hercegovini.
Internacionalni oružani sukob – agresija
Rat u RBiH je bio internacionalni oružani sukob. Nekoliko vojnih snaga je učestvovalo u ratu. Jedino su legalne bile snage Republike BiH – Armija RBiH i Ministarstvo unutrašnjih poslova RBiH – koje su unatoč ilegalnom svjetskom embargu na svoje naoružanje, herojski i časno branile građane i jedinstveno bh. državno i društveno tkivo od agresije SR Jugoslavije i njene iredente sastavljene od većine bosanskih Srba, kao i od agresije Republike Hrvatske i njene iredente sastavljene od dijela bosanskih Hrvata – dvije države sa svojim surogatima u BiH, dvije države koje su koordinirano u svojem Srpsko-hrvatskom paktu u periodu 1992-1995 putem vojne agresije, ratnih zločina i genocida uništavali Republiku Bosnu i Hercegovinu i njene odane građane, a na njenom teritoriju stvarale svoje nacističke države Republiku srpsku i Hrvatsku
Republiku Herceg-Bosnu. Tribunal je već u pet slučajeva presudio da rat na teritoriji Republike Bosne i Hercegovine nije bio građanski rat, nego internacionalni oružani sukob definiran kao agresija dvije države, SR Jugoslavije (Srbije i Crne gore) i Republike Hrvatske, na Republiku Bosnu i Hercegovinu. Brojne relevantne naučne istraživačke organizacije različitog profila, iz čitavog svijeta, pouzdano su utvrdile i potvrdile dvije bitne, temeljne činjenice u vezi događaja u Republici Bosni i Hercegovini u periodu 1992-1995. Prvo, da je to bio slučaj oružane agresije dvije države, SR Jugoslavije (Srbije i Crne gore) i Republike Hrvatske, na Republiku Bosnu i Hercegovinu odn. njene građane, te da je to bio zločin protiv mira i sigurnosti čovječanstva, što čini osnovnu definiciju internacionalnog oružanog sukoba nazvanog agresija. Drugo, da je najgori zločin u Internacionalnom pravu, zločin genocida, počinjen na području Republike Bosne i Hercegovine protiv njenih građana, posebno protiv onih iz bošnjačkog naroda.
Do sada su već četiri presude Tribunala potvrdile genocid u Bosni i Hercegovini pored genocida u Srebrenici, konkretno u četiri slučaja u kojima je presuđeno da je zločinac Nikola Jorgić učestvovao u provođenju genocida u oblasti Doboja, zločinac Novislav Džajić u oblasti Foče, zločinac Đurađ Kušljić u oblasti Kotor Varoši i zločinac Maksim Sokolović oko Kalesije blizu Zvornika. Tim zločincima je suđeno u njemačkim sudovima na zahtjev Tribunala. Pored toga, sudovi u Sjedinjenim državama su utvrdili da je Radovan Karadžić odgovoran za djela genocida, silovanja i mučenja u koncentracionim logorima smrti.
Konačna pravda je ukidanje države stvorene genocidom, Republike srpske
Hapšenje generala Jugoslavenske armije i komandanta Vojske Republike srpske, Ratka Mladića, poslije 16 godina neće mnogo poboljšati status bošnjačke žrtve. Hapšenje je mali dio satisfakcije za žrtve, a ustvari neka nagodba Internacionalne zajednice i Republike Srbije, kojima Bošnjaci iskustveno ne mogu više bezrezervno vjerovati. Konačna pravda za žrtvu je potpuna pravna, na naučno istraživačkim osnovama zasnovana istina o zločinu agresije na nezavisnu, suverenu, internacionalno priznatu, jedinstvenu Republiku Bosnu i Hercegovinu i zločinu genocida, kulturocida, ekocida, etnocida, urbicida, elitocida nad Bošnjacima, zločinu mućenja i ubijanja u koncentracionim logorima smrti, zločinu silovanja Bošnjakinja, zločinu nasilnog protjerivanja, zločinu oduzimanja bošnjačke životne teritorije. Pored toga, konačna pravda za bošnjačku žrtvu je i potpuno ukidanje agresorske genocidne tvorevine Republike srpske i definitivno odbacivanje zahtjeva za formiranjem Hrvatske Republike Herceg-Bosne u bilo kojem obliku (npr. i kao federalne jedinice u BiH). Za tu pravdu žrtva mora organizovano i sistematski pristupiti očuvanju državnosti i suvereniteta Bosne i Hercegovine. A, suverenitet je nedjeljiv, neprenosiv i neupitan. Ova tri atributa suvereniteta, Bošnjacima omogućavaju legitimnu i legalnu akciju na poništavanju svih rezultata agresije i genocida, a u cilju obrane i obnove jedinstvenog bh. državnog i društvenog tkiva i potpune ravnopravnosti bošnjačkog naroda u njemu.
Za žrtvu, agresorska genocidna tvorevina Republika srpska postoji samo kao dio nelegalnog, oktroiranog Dejtonskog ustava (Aneksa 4), koji je nagradio agresiju i genocid sa prisilnom, ilegalnom i nepravednim suspendiranjem (ka ukidanju) i podjelom teritorija Republike Bosne i Hercegovine na dvije države, namećući nepravedan i samo-paralizirajući ustavni poredak koji je rezultirao nepravednim i neefikasnim strukturama vlasti. Zakonitost i pravda u slučaju Bosne i Hercegovine će biti ostvareni samo nakon što će izvršiocima agresije i genocida biti oduzeto ono što su ostvarili kao svoj cilj. Na osnovu Internacionalnog prava i Građanskog prava, sve što je stečeno na ilegalan način ne može biti priznato kao legalno.
Internacionalni sud pravde je 26.2.2007. presudio da agresorska genocidna tvorevina Republika srpska ne ¨stanuje¨ u Bosni i Hercegovini, nego da je rezultat genocida po Konvenciji o genocidu pridruženoj Povelji UN, koja zabranjuje ne samo genocid, nego i rezultate genocida, poput agresorske genocidne tvorevine, smatra ništavnim. Strana kojoj se na sudu sudi i kojoj sud presudi, ne treba se pitati za ustavni i pravni sistem države, za kršenje kojeg agresijom i genocidom joj se sudilo i presudilo. Nije bitno šta o državi Bosni i Hercegovini misli bilo ko iz agresorske genocidne tvorevine Republike srpske i njene matice i tvorca, Republike Srbije, nego šta o budućnosti države Bosne i Hercegovine misle njeni odani građani, žrtve agresije i genocida.
Užas Srebrenice je mrlja na ljudskoj kolektivnoj savjesti
Unatoč obećanjima Internacionalne zajednice ¨nikada više¨, genocid se ponovio. Više od 8.000 muškaraca i dječaka su mučki ubijeni u Zaštićenoj zoni Ujedinjenih nacija u Srebrenici. Oni su bili braća, sinovi, muževi i očevi, i svi su postali žrtve genocida. Užas Srebrenice je mrlja na ljudskoj kolektivnoj savjesti. IRGK poštuje osjećanja i žalost žrtava i saosjeća sa njihovim familijama. Srebrenički Bošnjaci su bili ljudi koji su nastojali živjeti u miru, oslanjajući se na ugovor sa Ujedinjenim nacijama, koje su iz iznevjerile kada im je pomoć bila najpotrebnija.
Genocid u Srebrenici treba biti opomena bošnjačkim liderima i Internacionalnoj zajednici da konačno postanu efikasniji u sprječavanju agresije i genocida; to je podsjetnik da oni trebaju odlučno, organizovano, jedinstveno i efikasno odgovori direktno u lice zločina i zločinaca. IRGK podsjeća da ne može biti trajnog mira bez istine o agresiji na Republiku BiH i zločina genocida nad građanima RBiH i pravde za sve žrtve agresije i genocida. Istina i pravda podrazumjevaju sudsko gonjenje zločinaca, potpunu identifikaciju svih žrtava, povratak svih protjeranih i materijalnu nadoknadu za žrtve. Na taj način odajemo počast žrtvama u Srebrenici i BiH, te ispunjavamo moralne i zakonske obaveze prema žrtvama. Bošnjaci imaju svetu dužnost da zapamte okrutnosti koje se dogodile u BiH. Bošnjaci imaju obavezu prema žrtvama i njihovim preživjelim članovima familije, kao i prema budućim generacijama širom svijeta – da ih poduče da odbijaju biti ravnodušnim svjedocima prema agresiji i genocidu. Bošnjaci moraju biti spremni ustati u odbranu ljudskog dostojanstva. Bošnjaci moraju shvatiti moralne izopačenosti počinitelja agresije i genocida i ravnodušnost posmatraća genocida. Bošnjaci moraju učiti svoju djecu o onima koji su orkestrirali agresiju i genocid, te biti ujedinjeni u osudi agresije i genocida putem institucionalnog bošnjačkog pamćenja. I iznad sveg, Bošnjaci se trebaju otvoreno suprotstaviti svjesnom napuštanju pravnog domena rješavanja problema. Odustajanje od prava otvara neslućene opasnosti za Bošnjake i državu BiH. Bilo kakav pritisak ili pokušaj navikavanja žrtve da prihvati stanje uspostavljeno genocidom je čin genocida.
Lideri agresorske genocidne Republike srpske i zamišljene Herceg-Bosne, stalno ratuju
Agresija na Republiku BiH i genocid nad Bošnjacima čine suštinu udruženog zločinačkog poduhvata SR Jugoslavije (danas republika Srbije i Crne gore) i Republike Hrvatske. Agresori na Republiku BiH su kroz korištenje državnih policijskih i vojnih snaga u saradnji sa svojom iredentom unutar BiH, imali namjeru da osvoje, podjele i unište Republika BiH kao suverenu i nezavisna državu, članicu UN, kroz uništenje Bošnjaka kao najbrojnijeg naroda. Svi relevantni svjetski naučno istraživački izvori potvrđuju da je agresija na Republiku BiH i genocid nad njenim građanima, smišljeno, organizovano, isplanirano zločinačko djelo agresora.
Dejtonska BiH je sastavljena od dva entiteta koje imaju sve karakteristike države. Republika srpska na 49% teritorija BiH, je genocidna tvorevina velikosrpskog ultra-nacionalizma. Ta tvorevina je izgrađena teškim povredama Internacionalnog prava. Dejtonski sporazum je uspostavio Dejtonski proces, kojemu je cilj legalizacija Republike srpske. Vladajuće strukture Republike srpske – vođene velikosrpskom nacističkom ideologijom, politikom i praksom – prikrivaju, umanjuju i negiraju agresiju na RBiH i genocid nad Bošnjacima, te trajno i kontinuirano pokušavaju izjednačiti žrtve genocida i izvršitelje zločina, odbijajući historijske, političke i pravne osnove državnog, teritorijalnog i društvenog kontinuiteta Republike Bosne i Hercegovine. Na sve načine sprječavaju postojanje i funkcioniranje i ovakve dejtonske unije BiH, stalno težeći otcjepljenju i njenom uništenju BiH, uskraćujući u tom projektu svaku mogućnost održivosti i razvoja kvalitetnog života. Na taj način potkopavaju univerzalne ljudske vrijednosti, slobode, prava i kulturno naslijeđe građana Bosne i Hercegovine.
Druga država u dejtonskoj uniji BiH – veoma labilna Federacija BiH sastavljena od 10 mini-država, kantona – osnovana je marta 1994. godine Washingtonskim sporazumom stvorenim neizrečenom ali implicite jasnom ucjenom Republike Hrvatske da će jedino obustaviti vojnu agresiju protiv Republike Bosne i Hercegovine ako se ona same sebe odrekne (samo-ukine) u korist nove tvorevine, Federacije BiH, sa opcijom da se proces zaokruži pregovorima sa srpskim agresorom, što je obavljeno nelegalnim, oktroiranim Dejtonskim sporazumom iz novembra 1995. Federacija BiH je, dakle, kao i Republika srpska, stvorena kao nelegalna konzekvenca djelovanja udruženog zločinačkog poduhvata, agresije Republike Hrvatske na Republiku Bosnu i Hercegovinu. Ostatci tzv. Hrvatske Republike Herceg-Bosne sudjeluju u kršenju ljudskih prava nad građanima BiH, otvoreno i tajno se dogovaraju sa vodstvom Republike srpske u nastojanju da se realizuju i hrvatski nacistički ciljevi u BiH.
Članovi internacionalnog ekspertnog tima naše organizacije, IRGK, upozoravaju na nelegalni, oktroirani, nepravedni ustav iz Aneksa 4 Dejtonskog mirovnog ugovora, čije zle posljedice trpimo već 15 godina. Genocidna država Republika srpska je još jače eskalirala rat protiv dejtonske unije Bosne i Hercegovine, jer su, sasvim očekivano, srpske nacističke snage okuražene dobivenom nagradom stvaranja svoje države.
Emir Ramic
Institut za istrazivanje genocida Kanada